Kursy mojej produkcji
int tablica[10];
tablica[9] = 123;
W przypadku próby zdefiniowana wartości dla tablicy z indeksem 10 mogą pojawić się dwa warianty. Po pierwsze mądrzejsze języki takie jak np. C# odpowiednio poinformują o niefortunnej sytuacji. Drugą opcją jest efekt tzw. wycrashowania się aplikacji, bo tak naprawdę odwołując się np. do tablica[10] oznacza odwołanie się do 11 elementu w zdefiniowanej 10 elementowej tablicy. Oczywiście crash nie musi wystąpić od razu, ale nieprawidłowe nadpisanie niezarezerwowanej pamięci skutkuje błędami w przyszłości. Dlatego właśnie uważam, że do programowania w takich językach powinni być zatrudniani jedynie "koksy", które doskonale operują na tym języku.
<?php
$osoba = array('imie' => 'Stefan', 'nazwisko' => 'Kowalski', 'wiek' => 27);
?>
Jak zauważyliście użyte zostało array(), które jest konstrukcją językową. To co znajduję się przed => nazywamy kluczem lub indeksem natomiast co po tym jest wartością. Poszczególne elementy tablicy rozdzielamy , czyli przecinkiem. Często pojawiają się sytuacje, w których index tablicy jest niezdefiniowany i deklaracja takiej tablicy wygląda następująco:
<?php
$losowe_liczby = array(7, 12, 19, 22, 40);
?>
W takim przypadku, aby odwołać się np. do elementu numer dwa wystarczy użyć $losowe_liczby[1]. Osoby, które wcześniej nie miały do czynienia z programowaniem mogą sobie zadać pytanie dlaczego właściwie 1? Praktycznie we wszystkich językach programowania i informatyce wszystko zaczyna się od sławnego 0. Czyli jeżeli chcemy odwołać się do pierwszego elementu to po prostu używamy $losowe_liczby[0] i dostaniemy w rezultacie liczbę całkowitą o wartości 7, dla przykładu tablicy powyżej rzecz jasna.
<?php
$osoby[0] = array('imie' => 'Stefan', 'nazwisko' => 'Kowalski', 'wiek' => 27);
$osoby[1] = array('imie' => 'Anita', 'nazwisko' => 'Nowak', 'wiek' => 25);
$osoby[2] = array('imie' => 'Rafał', 'nazwisko' => 'Piotrowicz', 'wiek' => 24);
?>
Ten sam zapis można przedstawić w nieco innej formie:
<?php
// Pierwszy węzeł
$osoby[0]['imie'] = 'Stefan';
$osoby[0]['nazwisko'] = 'Kowalski';
$osoby[0]['wiek'] = 27;
// Drugi węzeł
$osoby[1]['imie'] = 'Anita';
$osoby[1]['nazwisko'] = 'Nowak';
$osoby[1]['wiek'] = 25;
// Trzeci węzeł
$osoby[2]['imie'] = 'Rafał';
$osoby[2]['nazwisko'] = 'Piotrowicz';
$osoby[2]['wiek'] = 24;
?>
Jak zauważyliście użyłem określenia węzeł, które jest dość potoczne jeżeli chodzi o tablice i poszczególne segmenty/elementy większej układanki.
<?php
$osoby[0] = array('imie' => 'Stefan', 'nazwisko' => 'Kowalski', 'wiek' => 27, 'stan' => array('zyje' => false), 'dominujące_cechy' => array('wybuchowość', 'impulsywność'));
$osoby[1] = array('imie' => 'Anita', 'nazwisko' => 'Nowak', 'wiek' => 25, 'stan' => array('zyje' => true, 'zdrowie' => 90), 'dominujące_cechy' => array('spokoj', 'przywódczość'));
$osoby[2] = array('imie' => 'Rafał', 'nazwisko' => 'Piotrowicz', 'wiek' => 24, 'stan' => array('zyje' => true, 'zdrowie' => 30), 'dominujące_cechy' => null); // Mimo krótkiego wieku stan zdrowia oceniany na poziomie 30% ze względu na duże doświadczenia z alkoholem
?>
Oczywiście ten zapis także można przekształcić, aby wyglądał prawie tak jak w przypadku listingu numer 2 w przykładzie dotyczącym tablic dwuwymiarowych.
<?php
// Pierwszy węzeł
$osoby[0]['imie'] = 'Stefan';
$osoby[0]['nazwisko'] = 'Kowalski';
$osoby[0]['wiek'] = 27;
$osoby[0]['stan'] = array('zyje' => false);
$osoby[0]['dominujące_cechy'] = array('wybuchowość', 'impulsywność');
// Drugi węzeł
$osoby[1]['imie'] = 'Anita';
$osoby[1]['nazwisko'] = 'Nowak';
$osoby[1]['wiek'] = 25;
$osoby[1]['stan'] = array('zyje' => true, 'zdrowie' => 90);
$osoby[1]['dominujące_cechy'] = array('spokoj', 'przywódczość');
// Trzeci węzeł
$osoby[2]['imie'] = 'Rafał';
$osoby[2]['nazwisko'] = 'Piotrowicz';
$osoby[2]['wiek'] = 24;
$osoby[2]['stan'] = array('zyje' => true, 'zdrowie' => 30);
$osoby[2]['dominujące_cechy'] = null;
?>
Umyślnie dałem dwa możliwe rozwiązania w poszczególnych węzłach. W pierwszym przypadku chodzi o brak zdefiniowanej wartości dla stanu zdrowia nawet, jeżeli ktoś nie żyje. Ot kwestia oczywista jednak zawsze można dać wartość 0. Żartując można dać także -50 za przekroczenie limitu 
W drugim przypadku jest zdefiniowanie moim zdaniem niepotrzebnie elementu dominujących cech, które jest null'em. Z punktu widzenia optymalizacji lepiej jest nie zdefiniować niepotrzebnych elementów. Natomiast z punktu czytelności kodu lepiej jest definiować elementy, które i tak nie mają wartości. Decyzja należy do Was albo do Waszego szefa (lub kierownika projektu), który decyduję o takich kwestiach.
<?php
// Pierwszy węzeł
$pognieciona_tablica[0] = 'Jakaś zawartość';
// Drugi węzeł
$pognieciona_tablica['klucz'] = 'Inna dziwna zawartość';
?>
Czasami możecie spotkać się także z określeniem tablice kombinacyjne bądź mieszane.
<?php
$osoby[] = array('imie' => 'Stefan', 'nazwisko' => 'Kowalski', 'wiek' => 27); // Pierwszy element
$osoby[] = array('imie' => 'Anita', 'nazwisko' => 'Nowak', 'wiek' => 25); // Drugi element
$osoby[] = array('imie' => 'Rafał', 'nazwisko' => 'Piotrowicz', 'wiek' => 24); // Trzeci element
?>
Taki sposób jest wygodny, lecz wiąże za sobą pewne problemy, o których wspomnę w dalszej części kursu dotyczącej optymalizacji skryptów, raportowania błędów oraz baz danych.
<?php
$osoby[] = array('Stefan', 'Kowalski', 27); // Pierwszy element
$osoby[] = array('Anita', 'Nowak', 25); // Drugi element
$osoby[] = array('Rafał', 'Piotrowicz', 24); // Trzeci element
?>
Jeżeli chcemy np. sprawdzić wiek osoby numer dwa, czyli Anity Nowak to wystarczy, że wywołamy $osoby[1][2].
| Operator | Nazwa | Przykład użycia | Wynik |
| + | Unia | $a + $b | Zwracana jest tablica zawierająca wszystkie elementy wspólne tablic $a i $b |
| == | Równość | $a == $b | Zwracana jest wartość true w przypadku, gdy $a i $b mają te same pary kluczy i wartości |
| === | Identyczność | $a === $b | Zwracana jest wartość true, gdy $a i $b mają te same pary kluczy i wartości oraz ułożone są w tej samej kolejności |
| != | Nierówność | $a != $b | Zwracana jest wartość true w przypadku, gdy $a i $b nie są sobie równe |
| <> | Nierówność | $a <> $b | Zwracana jest wartość true w przypadku, gdy $a i $b nie są sobie równe |
| !== | Nieidentyczność | $a !== $b | Zwracana jest wartość true, gdy $a i $b nie są identyczne |
<?php
$osoby[] = array('imie' => 'Stefan', 'nazwisko' => 'Kowalski', 'wiek' => 27); // Pierwszy element
$osoby[] = array('imie' => 'Anita', 'nazwisko' => 'Nowak', 'wiek' => 25); // Drugi element
$osoby[] = array('imie' => 'Rafał', 'nazwisko' => 'Piotrowicz', 'wiek' => 24); // Trzeci element
print_r($osoby);
?>
Wynik zrzutu zastosowanej powyżej funkcji będzie wyglądać następująco:
Array
(
[0] => Array
(
[imie] => Stefan
[nazwisko] => Kowalski
[wiek] => 27
)
[1] => Array
(
[imie] => Anita
[nazwisko] => Nowak
[wiek] => 25
)
[2] => Array
(
[imie] => Rafał
[nazwisko] => Piotrowicz
[wiek] => 24
)
)
Jest także druga funkcja, która moim zdaniem jest częściej używana z powodu posiadania jednego bardzo ważnego argumentu. Funkcja nazywa się var_dump() i nie posiada limitów odnośnie argumentów wrzucanych do wywołania funkcji co w rezultacie czyni ją bardzo potężnym "narzędziem".
<?php
$test = 'Krzywe bity';
$osoby[] = array('imie' => 'Stefan', 'nazwisko' => 'Kowalski', 'wiek' => 27); // Pierwszy element
$osoby[] = array('imie' => 'Anita', 'nazwisko' => 'Nowak', 'wiek' => 25); // Drugi element
$osoby[] = array('imie' => 'Rafał', 'nazwisko' => 'Piotrowicz', 'wiek' => 24); // Trzeci element
var_dump($test, $osoby, $osoby[1], $test2);
?>
Jedyną wadą takiego rozwiązania jest fakt, że wynik może być mniej czytelny aniżeli ten pochodzący z print_r(). Moim zdaniem jest to kwestia przyzwyczajenia. Wynikiem powyższego kodu jest taki oto tekst:
string(11) "Krzywe bity"
array(3) {
[0]=>
array(3) {
["imie"]=>
string(6) "Stefan"
["nazwisko"]=>
string(8) "Kowalski"
["wiek"]=>
int(27)
}
[1]=>
array(3) {
["imie"]=>
string(5) "Anita"
["nazwisko"]=>
string(5) "Nowak"
["wiek"]=>
int(25)
}
[2]=>
array(3) {
["imie"]=>
string(6) "Rafał"
["nazwisko"]=>
string(10) "Piotrowicz"
["wiek"]=>
int(24)
}
}
array(3) {
["imie"]=>
string(5) "Anita"
["nazwisko"]=>
string(5) "Nowak"
["wiek"]=>
int(25)
}
NULL
Musicie jedynie przetrenować metodę wyświetlania takich danych i to wszystko.