Podróż w nieznane

I uciec nie zdążyła. Jest obok mnie. Lecz myliłem się. Znowu. To ona poczyniła pierwszy krok. To ona złapała mnie za rękę. Przyglądając się jej bliżej niedowierzałem, że po Ziemi może stąpać aż tak piękna istota. Przez chwile zacząłem się zastanawiać czy to aby nie złudzenie. Zamknąłem oczy z myślą, że to tylko iluzja, głupi kaprys, który umysł mi zgotował. Staram się opanować potok myśli. Po chwili refleksji otwieram powieki. Ona nadal tu jest. To nie miraż był. Los się uśmiechną do mnie? Zauważam diametralną zmianę. Jest piękny zachód słońca, któremu towarzyszy miła bryza. Czy ona potrafi czarować? Na to pytanie nie potrafię sobie odpowiedzieć. Przyszedł czas na czyny. Po nawiązaniu kontaktu wzrokowego próbuje dowiedzieć się czegoś o nieznajomej. Moje pytania pozostają bez odpowiedzi. Wygląda na to, że ona bawi się ze mną w jakąś grę. Umysł otwarty mam. Nadziei wiele. Czas pokaże czy cierpliwość popłaca. W końcu dokonała pierwszego ruchu. Zaczęła niewinnym uśmiechem po chwili wypowiadając pierwsze słowa. Głos jej był niczym tknięcie ręki wirtuoza w struny harfy. Wygląda jakby znała mnie od zawsze. Niestety ja nie mogę powiedzieć tego samego. Los dzisiaj przekrętny jest.

c.d.n.

Komentarze

• 1

Dodaj komentarz

Zezwolono używać: BBCode
Zabroniono używać: znaczników HTML

Podpis: (Wymagany)

E-mail: (Wymagany, niepublikowany)

Strona WWW: (Nie wymagana)

Token:

Treść tokena: (Przepisz tylko cyfry!)

Treść: (Wymagana)